Prezentowany spektakl - " Paradise Lost " to wynik naszej głębokiej inspiracji ideą teatru Jerzego Grotowskiego - " Sztuka jako wehikuł " albo " Sztuki rytualne " . Stoi on w opozycji do teatru " Sztuki jako prezentacji ", który to obecnie można zobaczyć w wiekszości obecnych teatrów na świecie.

 

Osobiste doświadczenie jego twórców wynikające ze współpracy z aktorami z teatru Gardzienice, kierowanego przez Włodzimierza Staniewskiego, w przeszłości bliskiego współpracownika Jerzego Grotowskiego, oraz Akademią Praktyk Teatralnych w Gardzienicach jak i Instytutem Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, miało niemały wpływ na obecny kształt przedstawienia.

 

Podczas spektaklu wykonywana jest autorska muzyka Jarka Adamów, bardzo mocno zainspirowana wiekowymi polskimi pieśniami, co stworzyło jakby platformę, na której zbudowaliśmy " akcję ". Naszym celem było jak najbliższe połączenie muzyki i ruchu scenicznego . Poprzez wykorzystanie tradycyjnych instrumentów - lira korbowa, sopiłka, sopiłka basowa, kaval i klarnet, powstała przestrzeń dźwiękowa, która brzmi jak muzyka rytualna sprzed wieków, ale grana obecnie.

 

Improwizacja ciałem i muzyką jest bardzo ważnym czynnikiem w " Paradise Lost ". Dzięki niej nie czujemy stagnacji ani znudzenia, które to bardzo często pojawiają się podczas wielokrotnego wykonywania na scenie tych samych układów, gestów, struktur, muzyki, etc. Nasze przedstawienie jest jak żywy organizm, który po prostu żyje.

 

Przedstawiana sztuka to próba dotknięcia mitu wiecznego powrotu, w tym przypadku dotyczącego nieposłuszeństwa Adama i Ewy, wyrzuconych z raju,  powracających jak bumerang w przypadku ludzkich zmagań z życiem. Oczywiście w naszej interpretacji. Dlatego pojawiają się słowa :

 

 

" Nieposłuszeństwo jest podstawą wolności

 

Posłuszni muszą być niewolnicy "

 

 

" Wolność to zdolność do samodyscypliny "

 

 

" Nienawidzę wolności, zmusza do dokonywania wyboru "

 

 

Te zdania są wciąż aktualne i bardzo istotne w naszym życiu.

 

 

JoomShaper